minimi minima

Bir yalanı yaşıyorduk, dünyanın en paha biçilmez toplumu olduğumuzu sanırken bunun içgüdüsel bir savunma şeklinden başka bir şey olmadığını göremedik. Kendilerine çeki düzen vermeleri gereken hep başkalarıydı. Öz evlatlar da, üvey evlatlar da babalarından ne gördülerse onu yapıyorlar. Zayıflıkları ve yetersizliği ortaya çıktıkça bunu çözmek yerine sorumluluğu altındakilere dayak, küfür, işkence...Bu evlatlardan çok dayak yeyip az iltifat gören üvey evlat da, az dayak yeyip bol iltifat gören öz evlat da babasının izinde gitmeyi tek yaşam biçimi olarak gördüğü müddetçe şiddetin ve ölümün hükümranlığı sürecektir bu topraklarda. Öz evlat, dudağında alaycı bir gülümsemeyle "romantik olmayın lütfen" diyecektir, oldukça düzgün Türkçesiyle ve süründürmek için elinden geleni yapacaktır. Üvey evlat, yıllar yılı çektiği ezaların bir sonucu basacaktır küfrü. Kelimeleri içini dışına çıkarmasının hiçbir önemi yok. Bu toprakların başka evlatları da var. Babadan miras yalanları

Artık hepimiz birer e-sosyaliz. İnternet ve sosyal medya bu kadar yaygınlaşmışken "iyi mi kötü mü"den ziyade "iyi mi kötü mü gidiyor" daha anlamlı bir sorgulama gibi gözüküyor. E-sosyal faaliyetlerimiz hayatımızdaki herhangi bir uğraşıdan farklı değil. Sosyal mecralarda kurduğumuz ilişkiler de öyle. Özgürce fikirlerimizi açmak, kendimizi paylaşmak için girdiğimiz sosyal mecralar, etkin sosyal odaklar/güçler (devletler, şirketler, örgütler, partiler,cemaatler...) tarafından birer propaganda kalesi, manupulasyon makinesi, reklam/anket tahtası görüleli beri işler ters gidiyor. Asıl şaşırdığım nokta bu değil, biz özgür bireylerin! çok çabuk kapılıvermesi bu rüzgara. Bizzat kendimiz ya da yarattığımız bir sosyal karakter üzerinden varolmak yerine eklemlenmeyi tercih ettik. İlginçtir, az önce cümleye başlarken ilk "biz kullanıcılar..." diye girdim, sonra "bireyler" yaptım. Bu tanım bile verili bir pozisyonla, piyasadaki bir malı kullanan kişiyle kendim